Weet je, op papier lijkt een huis of appartement kopen echt een strak plan. Of je kan het op zijn minst een verstandige keuze noemen. Want na jaren sterven op de arbeidsmarkt, ben je er toch in ges…
Bron: Immo Bullshit Bingo
Immo Bullshit Bingo
Weet je, op papier lijkt een huis of appartement kopen echt een strak plan. Of je kan het op zijn minst een verstandige keuze noemen.
Want na jaren sterven op de arbeidsmarkt, ben je er toch in geslaagd om een vaste job te scoren. Dat betekent dat je op een relatief vast inkomen en enige financiële zekerheid kan rekenen. En laten we eerlijk zijn, iedere maand een aanzienlijk deel van je loon moeten afstaan aan die duistere huisbaas met een ongezonde interesse voor Koi vissen, is toch ook niet alles. Na vijf jaar studentikoos bivakkeren op enkele luttele vierkante meters, heeft huren echt al zijn charme verloren. Zeker als je noodgedwongen je dierbaarste bezit, die zuurverdiende wasmachine, moet delen met 45-jarige hennep-dragende rastafari. Schattig? Ik dacht het niet.
Dus ja, een huis/appartement kopen blijkt nog niet het slechtste plan te zijn. Zeker wanneer je je grootmoeder goedkeurend ziet knikken en beseft dat ze even vergeten is dat je haar nog steeds geen achterkleinkind hebt geschonken.
Best. Plan. Ooit!
Maar waar niemand ooit over spreekt, is hoe verderfelijk de vastgoedmarkt eigenlijk wel is.
In de categorie “Traag maar gestaag je ziel en zelfvertrouwen ruïneren” eindigt ‘een woonst kopen’ netjes op de tweede plaats na ‘zoek als pas afgestudeerde maar een vaste job’. Zeker wanneer je van plan bent om een stukje vastgoed te kopen in Gent. De put der wanhoop & miserie is diep vrienden, geloof mij vrij.
Of we nu spreken over de vele verwarrende afspraken met uw lokale bank, de vruchtloze speurtochten op diverse immobiliën-websites of de meedogenloze huisbezoeken met enkele dubieuze vastgoedkantoren: reken maar op een hoop frustraties, enkele zeer politiek incorrecte uitspraken en een zware ontgoocheling of twee. Huilen.
Maar niets is echter onmogelijk! Zeker als je op wat hulp kan rekenen. Daarom presenteer ik jullie: dé grote IMMO BULLSHIT BINGO.
Zie het maar als een blauwdruk om de grootste obstakels tijdens je zoektocht doorheen immo-land te ontwijken. De betere Do’s en Don’ts om je opdracht te doen slagen.
Uithuilen kan en mag altijd, deze troostende schouder staat tot jullie dienst.
Vond je dit leuk? Deel mijn nonsens dan met anderen:
Blanco
Vandaag ging het gebeuren. Echt waar. Na drie maand warm en koud blazen, ging én zou die blogpost er komen. Want ja, de sterren stonden goed.
Iedereen kent het gevoel wel: je springt uit bed en je baarmoedergevoel vertelt je dat alles onrealistisch goed zit. Ze zijn uiterst uniek, zo’n dagen, maar absoluut magisch. En vandaag was het mijn beurt, dit was mijn dag.
Sinds eeuwen heb ik eens kunnen uitslapen. 9 heerlijke, aansluitende uren slaap zonder een dwangmatige plaspauze of nachtelijke piekersessie. Om vervolgens op een schappelijk uur te ontwaken zodat ik nog steeds zeeën van tijd had om alle huishoudelijke nonsens te regelen. En mijn middag was gewoon perfect. Ik heb uren kunnen spenderen met een hoop koolhydraten, een oude vriend en een hoop utopische toekomstplannen.Tegen de late avond had ik zeker 5027 nieuwe, waanzinnige ideeën en een niet-te-evenaren enthousiasme.
Het ging dus NU gebeuren; ik ging mijn laptop openklappen en het wereld wijde web verwonderen met een hoop creativiteit en spitsvondige waarnemingen. Om dan op het einde van de dag zeer trots en voldaan “ZIE HIER WERELD, IK KAN HET NOG STEEDS, KANJER DIE IK BEN. HA HA” te kunnen gillen.
Maar hier zit ik dan, compleet moedeloos naar een leeg computerscherm te staren. Ik was de terreur van een blanco pagina compleet vergeten. Na drie verloren uren, is alle hartstocht, creativiteit en hevigheid van deze middag vervangen door een hoop twijfels en grief. Alles ziet zwart.
Niet goed wetend waar te beginnen, vraag ik me serieus af of ik dit nu echt ga doen, nog eens een blogpost de wereld in smijten. Of beter gezegd; mezelf op geheel onpasselijke wijze terug een beetje blootgeven. Mijn innerlijke seut dwingt me om gewoon alles door het raam te kegelen en mezelf te verstoppen onder die vers gewassen dons.
Lang heb ik de “Zeg, wanneer ga jij nog iets schrijven? Het is precies zo lang geleden hé” kunnen wegwuiven. Na de dood van mijn vader had schrijven geen zin meer. Ik heb eerst moeten leren leven met mijn ongeluk. Een jaar lang heb ik geteerd op een immens groot verdriet en een onnoemelijk gemis. Het was niet weten hoe ik uit bed moest stappen of tot aan het station moest fietsen zonder een angstaanval te ondergaan. Het was niet weten hoe ik tout court de dag moest doorkomen zonder te verdrinken in mijn verdriet. Ik was mezelf compleet kwijt. Het was ook flink glimlachen terwijl iemand een ongemakkelijke opmerking maakt over euthanasie, familie of een sterfgeval. En het was het lelijkste en het schoonste in mijn medemens terug moeten ontdekken. Vorig jaar was overleven.
Schrijven was dus iets zeer triviaal geworden. Alle ludieke berichtjes en frivole instagram-foto’s leken op slag zeer banaal. Het proberen schrijven of enigszins creatief zijn, zorgde voor een monsterlijke druk. Iets wat ik toen hard kon missen. Maar nu kan ik het niet meer laten. Dankzei een hoge dosis verveling ben ik even gaan neuzen in mijn oude wordpress. En eerlijk, na het lezen van mijn verwarrende ‘About’ pagina moet ik toegeven dat ik dit digitaal circus gemist heb.
Dus hier zit ik dan. Het is een dik jaar na datum en ik probeer een antwoord te zoeken op de niet-te-negeren-lokroep van het schrijven. Sowieso wordt het iets met veel misplaatste West-Vlaamse nuchterheid, de betere Temptation Island quotes en een goede dosis grammaticale- en/of spelfouten. Want ja, wie hoort nu wel het onderscheid tussen een ‘g’ en een ‘h’.
Wens me veel succes want hier gaan we weer.
SSTRID 