Pendelen doe ik al sinds mijn veertiende. Voor een of andere gekke reden vond mijn moeder het wel oké dat ik mijn uiterst katholieke en uiterst West-Vlaamse school wou inwisselen voor een Gentse kunstschool. Vier jaar lang heb ik op het perron van Lichtervelde (je weet wel, dat ene station waar het gigantisch stinkt en niemand kan precies zeggen wat het is), op een ongoddelijk uur staan wachten op mijn trein.
Voor mijn vrienden was ik een moderne wereldreiziger, voor mijn grootmoeder was ik een lelijke ketter. Want op kunstscholen hebben ze drugs en klooien ze maar wat rond. En van die gekke liberale ideeën zoals emancipatie en Darwin’s evolutietheorie was ze ook niet echt fan.
Een jaar geleden kon je me met een grote krop nostalgie terugvinden op het perron van Gent Dampoort. Want in Antwerpen wachtte en gloednieuwe job op mij. Eentje met statuten, procedures en hippe maaltijdcheques. U leest het goed, ik kon niet weerstaan aan de lokroep van de ambtenarij.
Sindsdien ben ik een kunstwetenschapper, pendelaar, ambtenaar en de punch-line van iedere middelmatige grap op twitter.
Pendelen doe ik dus al een half leven. Het is een levensstijl die ik ondertussen heb weten te verheven tot een ware kunst.
Een kunst die gedeeld moet worden met het volk. Daarom presenteer ik jullie, met enig bedenkelijk jolijt, het eerst deel van De kronieken van een pendelaar:
Ontsporen tussen bed en perron: het ochtendritueel van een pendelaar.
6u30: Mijn wekker gaat. Ik citeer even:
“HOE IS DIT NU MOGELIJK. HET KAN ECHT GEEN 6u30 ZIJN. VERDOMME. IK KAN EN WIL NIET GAAN WEEEEEEERKEEEUHEN. ANDREW IK WIL NIET GAAN WEEEEEEEEEEEEERKEUHEN. WAAROM GOD WAAROM!!!!!!!”
Dit, iedere ochtend opnieuw. Telkens gevolgd door een kleurrijke variatie van scheldwoorden, verdoemenissen en een stevige dosis zelfmedelijden. Want voor zeven uur ’s ochtends is het leven ronduit ranzig. En dit komt van iemand die niet in staat is om uren in bed te hamsteren. Dus, liefste snoozers onder ons, jullie zijn gejost.
Mijn empathie voor mensen met kleine koters groeit dan ook iedere dag.
6u31-6u35: Half slapend strompel ik richting toilet. Voor veel mensen is dit een onschuldig ritueel maar voor deze pendelaar is dit het meest cruciale moment van de dag. Alles valt en staat tussen de deze vier minuten. Want, in tegenstelling tot een goed georganiseerd mens, heb ik niet nagedacht over de vestimentaire-keuze-du-jour.
Straks heb ik welgeteld twee minuten om te beslissen hoe ik er de rest van de dag zal bijlopen. En tot mijn grote spijt is ‘landloper chique’ nog steeds niet en vogue. Falen is geen optie…of toch niet iedere werkdag van de week. Als ik drie van de vijf dagen haal, dan ben ik bijzonder trots op mezelf.
6u35: Douchen behandel ik als een Olympische discipline. Ik tik af op een honderdste van een seconde. Maar mijn haar was ik de avond voordien. Anders kan ik met een coupe frissé en een longontsteking gaan werken. Beide een dikke NO NO.
6u42: Wat zeg je? Een schoonheidsritueel? U bedoelt de kilo’s BB-crème die vakkundig op mijn wezen worden geplamuurd? En dat beetje deodorant en parfum die mij doen geloven dat ik lente-fris door de dag kom? Of mijn mascara? Beter gekend als de zwarte betoncement die bestand is tegen iedere variatie van zweet? Jahaaaa dat heb ik, want ik ben een hippe jonge vrouw die mee is met haar tijd.
6u45: Ondertussen sta ik wat te wortelen voor mijn kleerkast. Uiteindelijk moet de Weather Channel app mijn kledij dilemma maar oplossen. Ook al kan deze applicatie het weer voor geen meter voorspellen. Deze pendelaar spuugt al graag eens in het gezicht van het lot.
6u55: Ontbijt. Of iets wat er moet op lijken. Zolang ik niet Hangry de trein op moet, ben ik en de rest van de wereld blij.
7u10: Fietsen is fietsen. En dat doe ik richting station.
7u25: Mijn ochtendlijke koffie bestel ik bij de beste Panos van de wereld. Soms krijg ik twee koekjes bij mijn koffie. En in deze Panos worden alle worstenbroodjes nog à la minute opgewarmd. Kuskes voor de bestelmeisjes!
7u30: Zonder veel gêne neem ik de roltrap (want ik geloof niet in trappen lopen voor acht uur ’s ochtends) naar het perron, klaar voor een nieuw groot pendelavontuur.
En, beste mede-pendelaar, hoe ziet jou ochtendlijke pre-pendelavontuur er uit?
Vond je dit leuk? Deel mijn nonsens dan met anderen:
Uithuilen kan en mag altijd, deze troostende schouder staat tot jullie dienst.
